ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ

O Ωρίωνας ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος στο νυχτερινό ουρανό μπλέκει τα δάχτυλά του στην κόμη της Βερενίκης αναζητώντας όνειρα που να ταιριάζουν στην πανσέληνο. Ένα σκυλί στα πόδια του φυλάει τον ύπνο του. Άρτεμις,με το τόξο σημάδεψε μιά μικρή μαύρη τελεία μεταξύ ορίζοντα και θάλασσας. Αυτό το καλοκαίρι με τη φαρέτρα σου θα σημαδέψω το τίποτα. Δεν έχω στόχους. Τι να τους κάνω άλλωστε; Χιλιάδες άστρα και τα βέλη λίγα. Στο Κρυονέρι οι φύλακες του νερού θα έχουν μορφή ψαριού και η σελήνη θα κρύβεται πίσω απ' τον ήλιο.

Εδώ δεν έχει θέση η Αφροδίτη. Τύχη και αναγκαιότητα. Ναι, Ερμή, οι δρόμοι γράφουν το όνομά σου μέχρι τη σπηλιά του αρχανθρώπου. Και κει ξεκινά το μυστήριο. Ποιός ήταν; Σίγουρα ο Ωρίωνας δε θα χαλάσει τον ύπνο του για να μας πει κι ας ξέρει. Πάντα η ανθρώπινη περιέργεια θα ερωτοτροπεί με τα μυστήρια του σπηλαίου. Η Κερυνεία θέλει γερά πόδια μα ποτέ δε θα την φτάσεις. Τα ιερά λατρεύονται, δεν αγγίζονται.

Οι Κύκλωπες θα φτιάχνουν στο αμόνι τα θεϊκά βέλη. Μα τίποτα... τίποτα δεν λερώνει τον ουρανό. Άλλωστε τα καλοκαίρια χαράζουν τα όνειρά τους στο σκοτάδι. Ποιός όμως βλέπει το χάραγμα; Δεν υπάρχουν σύνορα, οι φόβοι τα δημιουργούν. Κι οι φόβοι φτιάχνουν στρατηλάτες. Νομίζουν πως είναι η ίδια η Ιστορία. Τίποτα... τίποτα. Κρατούν πάντα αυτό που χάνουν. Τίποτα... τίποτα.

"Τρελό καρτέρι, και ολόγυρά μου
η κρυφή νύχτα και η σιγανή
μόνο γιομάτη θα είν' η καρδιά μου
από την ψάλτρα σου τη φωνή.

Και οι στρατολάτες που θα περνάνε,
και όσα τριγύρω μου ριζωμένα,
κάτι από σένα θα μου μηνάνε,
και θα μου παίρνουν κάτι από σένα."


Όλα ένα μονοπάτι. Δεκαπενταύγουστο κρύφτηκε η σελήνη. Δε χρειαζόταν ίχνος φως. Άλλωστε ο Ωρίωνας είχε αποκοιμηθεί για πάντα στον ουρανό. Προσωπικό ζήτημα η είσοδος στη σπηλιά. Η συνάντηση με την Ιστορία, τυχαία. Στην Όλυμπο θα παραμένει ανεξερεύνητο ακόμα το σπήλαιο του Βορριά. Ίσως πρέπει να γαληνεύσει ο αέρας σαν τον ύπνο του Ωρίωνα. Άρτεμις, θα κυνηγήσεις ή θα προστατεύσεις τη νύχτα; Ο ήλιος δεν έχει χώρο στο όνειρο. Μόνο οι στρατολάτες θα αφήνουν τα βήματά τους στα μονοπάτια του βουνού. Η συνάντηση με την Ιστορία τυχαία. Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Ευτυχώς που η σελήνη πρόλαβε να κρυφτεί στην αγκαλιά του Ενδυμίωνα πάνω στη Γκιώνα. Ασέληνος ο Αύγουστος.

Μα η ψυχή του Ενδυμίωνα γίνεται στόχος της Αρτέμιδος. Έτσι ξεκινάνε τα ταξίδια κι ας λεν πως κάποιοι ... φεύγω.

Σ.Μ

Υ.Γ. : Το ποίημα είναι του ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ