«Εν αρχή είναι ο λόγος»


Καθημερινά απασχολούν το μυαλό μας μεγάλα και αβάσταχτα ερωτήματα: Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι θα κάνω την επόμενη μέρα; Πώς θα επιβιώσω;

Μεγάλα ερωτηματικά ταλανίζουν τη σκέψη που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά επιφανειακά
Χωρίς να ανακυκλώσω το γνωστό σλόγκαν «Η κρίση δεν είναι οικονομική αλλά ανθρωπιστική», θα σταθώ στο πλάι όσων πιστεύουν ότι η κρίση του ανθρωπίνου γένους ξεκινάει από τη μέρα που ανακάλυψε τον πολύπλευρο χαρακτήρα της φύσης του. Συγκεκριμένα, κατά τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα στην ικανότητά του να αναπτύξει τον λόγο (βλ. Πολιτικά Αριστοτέλης) , δηλαδή την ικανότητά της σκέψης και της διανόησης. Αντίθετα, τα ζώα αισθάνονται μόνο το ευχάριστο και το λυπηρό. Εν συνεχεία, τα ζώα λοιπόν βιώνουν τα συναισθήματα και κινητήριος δύναμή τους είναι η ίδια η επιβίωση και η αναπαραγωγή, γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Από την άλλη ο άνθρωπος, ο οποίος νιώθει –όπως τα ζώα- , έχει την τύχη να οδηγείται από δύο δυνάμεις στη ζωή, αυτή της φυσικής επιβίωσης και την άλλη της πνευματικής, καθώς κατέχει τον λόγο. Ο λόγος, ωστόσο, έπαψε να αποτελεί κίνητρο επιβίωσης και τον θρόνο της ανθρώπινης ύπαρξης ανέλαβε δυναμικά η φυσική και σωματική επιβίωση. Έτσι, ο άνθρωπος έχασε τον αυτοσκοπό του, έχασε την ανάγκη της πνευματικής διέγερσης. Το μυαλό του φυλακίστηκε στο μπουντρούμι της ρηχότητας, αντί να περιπλανηθεί στο λαμπρό μονοπάτι της πνευματικής ανέλιξης. Ο σκοπός, το τέλος ( Πολιτικά Αριστοτέλης) του ανθρωπίνου είδους, που ήταν η διαρκής διεύρυνση των πνευματικών του οριζόντων, ανατράπηκε από την εμμονή με την ύλη, την εξουσία, την κάθε είδους διάκριση, τον περιορισμό, τη δουλεία (πνευματική και σωματική) κτλ.
Έτσι αυτό που απασχολεί πλέον τον άνθρωπο είναι η τροφή (την οποία καταβροχθίζει πέραν του δέοντος), η ένδυση (η οποία έχει οριστεί πλέον ως ισχυρό δείγμα προσωπικότητας), το συμφέρον (που ριζώνει ακόμα και στους πιο αδιάσπαστους δεσμούς), το χρήμα (ο επονομαζόμενος σύγχρονος Θεός) και τέλος η ύλη που κατακλύζει όχι μόνο τις θάλασσες και ακτές του πλανήτη αλλά και του ίδιου μας του μυαλού.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος έπεσε από τον παράδεισο του πνεύματος και βυθίστηκε στην κόλαση της ύλης. Ξέχασε την σημασία του σκοπού, της αναζήτησης, της εμπειρίας, της προσωπικής βελτίωσης. Ξέχασε τι θα πει αυτοσεβασμός καθώς καθημερινά η πνευματικότητα (η λίγη που του απέμεινε) παραβιάζεται σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, από τις προσωπικές μέχρι και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Καταδύθηκε στην άβυσσο των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων αγνοώντας ποιος είναι και τι ρόλο έχει να εκπληρώσει στον βίο του. Φτάνει μια ματιά στην καθημερινότητά μας για να επιβεβαιώσουμε όσα έχουν ειπωθεί ως τώρα. Η έλλειψη πνευματικότητας οδηγεί βήμα-βήμα στον ξεπεσμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Όχι, δεν κινδυνεύουμε από κανέναν κομήτη που θα χτυπήσει τον πλανήτη, από κανένα στοιχείο της φύσης, από καμιά περιβαλλοντολογική μόλυνση, από καμιά οικονομική κρίση. Κινδυνεύουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, από την έλλειψη αυτό-βελτίωσης, από την έλλειψη του σκοπού.
Είμαστε οι άνθρωποι του σπηλαίου, περιτριγυρισμένοι από είδωλα που οι ίδιοι φτιάξαμε, φυλακισμένοι από τα δεσμά που οι ίδιοι επιβάλλαμε, με γυρισμένες τις πλάτες προς τον ήλιο του πνεύματος σε μια ζωή που υπάρχει και δεν υπάρχει. Υ.Γ Αγκαλιάστε το πνεύμα για να οδηγηθείτε στην ελευθερία.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΙΟΤΙΜΑ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ''ΝΕΚΥΙΑ''