Ο ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΠΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ

                                                             

Ιουλιανές νύκτες και οι Αλφόνσιοι Πίνακες σκιαγραφούν τον κυβιστή ζωγράφο του  Σύμπαντος.
Με ψάχνω.
Με αναζητώ.
Προσπαθώ να με ορίσω και ιδρώνω διανύοντας άχρονα χιλιόμετρα.
Με το σφουγγάρι του Σύμπαντος σκουπίζω το πρόσωπό μου
και κιτρινίζει ρουφώντας όχι μόνο τον ιδρώτα μου αλλά και ολάκερη την αγωνία μου.

Ερατοσθένη, εσύ που υπολόγισες το μέγεθος της Γης, πες μου...
Πες μου σε ποιά τσέπη χωράει τούτο το γαλάζιο τόπι και αποκάλυψέ μου  ακόμα αν θέλεις κάτι.
Την κουβαλώ ή με κουβαλάει;


Στο Βόρειο Χάος ο γιός του Άρη απαλλαγμένος από την γήινη μοίρα του, απολαμβάνει το πέταγμά του πάνω από τους ατσαλάκωτους ποταμούς του Σύμπαντος.
Ώ! Τί όμορφα σιδερωμένα τούτα τα λευκογάλαζα ποτάμια από το ασκούριαστο ατμοσίδερο του Συμπαντικού Κυβιστή!
Κύκνε, σε βλέπω να παίζεις με τους συντρόφους σου.
Ο Κηφέας, ο Δράκοντας, η Αλώπηξ, ο Πήγασος, η Σαύρα και η Λύρα.
Όλοι μα όλοι, ένας κύκλος.
Και συ, γιέ του Άρη, να πετάς χωρίς σταματημό, ανάμεσα σε αστρικά απολιθώματα.

Τίποτα πιά δεν σε τρομάζει. Ο Ηρακλής σε πέρασε στην άφθαρτη πλευρά της όρασής μου.
Όλα γαλήνια εκεί και ο Αλμπιρέο χαράζει την πορεία σου, μα εγώ παρέα ακόμα με τον Ερατοσθένη.
Γυρίζουμε τον σφαιρικό του Αστρολάβο, για να μας αποκαλύψει τις επόμενες εκλείψεις του ηλίου μας.
Και ώ, ναι, εκεί, ανάμεσα στο σκοτεινό στερέωμα, μαζεύω τα λευκά σου πούπουλα, γιατί είμαι αυτός που έκαψε την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Και το χειρότερο;
Είναι το μόνο που ξέρω, Κύκνε, να κάνω καλά.
Καληνύκτα, ξημερώνει τώρα και θέλω να βρω πάνω στο γαλάζιο τόπι που έχω στην αυθάδικη τσέπη  μου,  τα μικρά σου πούπουλα για να ανάψω τις αυριανές φωτιές του κόσμου μου.
Κύκνε, τράβα και την Σελήνη στα μέρη σου, γιατί ...  αρκετά κιτρίνισε από την αγωνία που την μπόλιασα.
Διακόσια δεκαέξι αστέρια εσύ και εγώ ... μιά χούφτα σκουριά από το γένος μου.
Και ένας Κυβιστής μονάχα ξέρει αν εμείς οι δύο θα  συναντηθούμε ποτέ...

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ