Ο ΝΤΕΝΕΜΠΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Αθήνα του Αυγούστου 14 του μήνα ξημερώματα. Και ο τρίτος του Λέοντα, ο φωτεινός Ντενέμπολα, κάνει τις βόλτες του πάνω στα Προπύλαια του αττικού ουρανού. Εκεί που η θεά Αθηνά, χιλιετηρίδες ολόκληρες, περιμένει τους μύστες για να τηρήσουν τα Καλυντήρια, σιγομουρμουρίζοντας "άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;". Η Πνύκα ακούγοντας το τραγούδι της, ανοίγει τα αόρατά της χάσματα στα πόδια του Ηλιοστασίου του Μέτωνα, για να ανέβουν οι ήχοι των σιωπών, κάνοντας την σελήνη να δρασκελίσει σταθερά τους δεκαεννιά της κύκλους, χωρίς να χάσει μία μοίρα πορείας από την επανάληψη του ταξιδιού της. Πού πήγαν όλοι; Άδεια η πόλη ... Στις παραλίες φλύαρα πλαστικά καλαμάκια, ανακατεύουν αδιαφορίες που λιάζονται κάτω από την αφέλεια του χρόνου, που κρύβει το θανατηφόρο κεντρί του χειμώνα. Η αλμύρα της θάλασσας λαξεύει τους βράχους, για να οριοθετεί ο χρόνος το πέρασμά του, στα μάτια όσων δεν καταλαβαίνουν το φθαρτό της ύλης. Στην Πνύκα, η σιωπή έχει λόγο. Αισχύνης. Δημοσθένης.