ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Δημιουργία της Μαίρη Κατράντζου μέσα από το φακό του Έρικ Μάντιγκαν Χεκ. Στους αστεροειδείς της Ηους ανάμεσα στην Κύρια Ζώνη ο 423 αναζητά την ματιά Ωγκύστ Σαρλουά. Το συμπόσιο εδώ είναι για λίγους. Ξέρεις καλά το όνομά της μα εσύ εγκλωβισμένος ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια. Το κώνειο της ανθρωπότητας ήπιε τον Σωκράτη για να ριζώσει στα βουνά της αθανασίας. Ποιος μπορεί να καταλάβει τα μυστικά της νύχτας εάν δεν ξεκολλήσει το βλέμμα του από το χώμα. Όλα μα όλα είναι εδώ. Ακόμα και η μυθική Ιέρεια έτοιμη πάλι για να τελέσει τον καθαρμό των Αθηναίων. 429π.χ και ο λοιμός περνάει μέσα στο γονιδίωμα της ιστορίας. Τίμησε τον Δία γιατί ο αδελφός του έβγαλε στο σεργιάνι της ανθρωπότητας τον αρχέγονο σκύλο του. Η νύχτα θα είναι μεγάλη και το Συμπόσιο μία αστρική μνήμη. Ζούμε την εποχή των δονητών και των sex-shop στην πολιτειακή μας σκέψη. Ο δρόμος της αλήθειας μία πλαστική κούκλα και μία Ιέρεια που δεν μπορεί να τελέσει καθαρμούς αν η πολιτεία η ίδια δεν το θέλει.

Α παλά γλιστράει στο τέλος της και αυτή η ημέρα του Αυγούστου . Γλυκά ... ήρεμα , αποτραβιέται να ξεκουραστεί , στους κοιτώνες του χρόνου . Ο ανεμοδείκτης στην καπνοδόχο στο απέναντι σπίτι , γυρίζει με φούρια και στο πιό ελαφρό φύσημα του αγέρα . Τα Τζιτζίκια τραγουδάνε ασταμάτητα και στο καμπαναριό ο σταυρός με γαλάζιο νέον , σπάει την μονοτονία του πράσινου του πευκώνα , γύρω από την Εκκλησία . Οι κεραμοσκεπές ,αληθινά καλλιτεχνήματα , διαγράφουν μια λαξευμένη οροσειρά στο ροδακινί του ορίζοντα . Ένα σμάρι Χελιδόνια πετάνε σε κύκλους , στο χλωμόχρυσο φόντο του ουρανού , που δίνει ο ήλιος που δύει και ετοιμάζουν την πορεία τους για το βουνό ,όπως κάθε βράδυ . Εκατοντάδες άσπρες πολύ μικρές , ίσαμε το νύχι του αντίχειρα , σαν από φίλντισι Πεταλουδίτσες , πεταρίζουν επάνω στην τεράστια ακακία στην αυλή μου και κάθονται στα λουλούδια και στα κλαδιά της , κάνοντας την να  φαντάζει , σαν νύφη ντυμένη με τούλια και οργάντζες . Η γάτα μου η Τανσού , ξαπ

Ήτανε τότε που αποφασίσαμε Να συνοδοιπορίσουμε τον δρόμο των Υάδων Δεν είχε φως η νύχτα, μόνο... μόνο το άρωμα από το νυχτολούλουδο χάραζε μοίρες στην πυξίδα της ψυχής μας Οι τσέπες μας γεμάτες από σύννεφα που έπαιζαν το ρόλο του πασατέμπου σε θερινό σινεμά χωρίς διάλειμμα Είμασταν μέρος μιας αστρικής ταινίας χωρίς σκηνοθέτη, χωρίς ηθοποιούς και θέλαμε να πιστεύουμε και χωρίς τέλος Μα... ποιός τα βάζει με τις βουλές του σύμπαντος; Εδώ και οι Θεοί θνητοί  γίνονται. Βιοπαλαιστές στα αλωνάρια των άστρων που μετράνε τα χρόνια τους με τις θημωνιές της Σελήνης καθώς ο Ταύρος περιδιαβαίνει το φως της χωρίς φορτίο στην πλάτη. Ξεκουράσου τώρα πάνω στο δάκρυ του χειμώνα Οι πυξίδες δεν κάνουν λάθη, παρά μονάχα οι άνθρωποι Οι αποφάσεις συνοδοιπορούν με συγγνώμες χωρίς σύννεφα στις τσέπες τους Μα που ξέρεις... αύριο, μιά συγγνώμη μπορεί να είναι ο καλύτερος σύντροφος για το επόμενο ταξίδι... Σωτήρης Μπότας

Αλφαράντ, μοναχικέ οδοιπόρε του Όφεως, ποιά λύτρωση ζητάνε τα έτη σου στο μακρινό τους ταξίδι; Σε αναζητώ; Ή με αναζητάς; Νίπτω και εγώ τας χείρας μου στην Ύδρα του σύμπαντος. Το φάντασμα του Δία, ορατό κάτω από ειδικές συνθήκες. Ερωτεύομαι και πεθαίνω… Θα σε δω, θα σε βρω, μικρή η γειτονιά του σύμπαντος Και οι μάντρες του χρόνου γεμάτες από δικά μου συνθήματα Εγώ ο Απόλλων, εγώ και ο Πύθωνας Εγώ ένα φθαρτό σύμβολο μπλεγμένο στις μαθηματικές νότες του Ορφέα Αρφαράντ γελάς τυλιγμένος στον πορτοκαλί σου χιτώνα Μα γνώριζέ το, έχουμε ένα κοινό: είμαστε και οι δύο κατασκευασμένοι με ημερομηνία λήξεως Χα… το πίστεψες; Δεν είναι έτσι ! Εγώ σε ανακάλυψα, εγώ σε συμβόλισα, εγώ σε εξιστόρησα. Αρφαράντ, το φως μου, αν και δεν είναι ορατό για τα μάτια σου, είναι μεγαλύτερο απ΄τα δικά σου 175 έτη φωτός. Μια στιγμή στο χωροχρόνο. Εγώ έχω σκέψη και οριοθετώ αυτό που θέλω να έχω δίπλα μου και να συνυπάρχω. Εγώ συνδιαλέγομαι και διαλέγω. Αρφαράντ, εσύ θα παραμείνε

. O Hρακλής είχε αποφασίσει να ανεβάσει τον Πέμπτο στο στερέωμα. Η Μεγάλη Άρκτος δε θα έμενε μόνη της. Ντενέμπολα η Ύδρα δε θα σε σβύσει. Καλοκαίρι. Κανείς δεν είδε τα βήματα πάνω στην παραλία. Ο Μικρός Λέων αγνάντευε τον Ισημερινό. Αλγκέϊμπα ακόμα δεν έχεις γράψει το τελευταίο γράμμα. Ω, στο μεγαλείο της νύχτας! Οι αθάνατοι συγχωρούν τις αμαρτίες τους περιγελώντας τους θνητούς γιατί τους χάρισαν το μίσος και το φόβο. Η Μέδουσα φοβάται τη χρυσή βροχή μα δεν κατόρθωσε να πετρώσει το χρόνο. Κάτω απ' τα πόδια της το κυκλάμινο ετοιμάζεται να σχίσει το βράχο. Ο Παρθενώνας ατενίζει τη Χελώνα ακίνητη στο χρόνο πόσο εύκολα την κυκλώνουν τα καράβια. Στην απέναντι παραλία θα σου δείξω το ρέμα που οδηγεί στη μυστική σπηλιά. Ο οψιανός κοφτερός ακόμα σχίζει σιωπηλά το παραπέτασμα της Ιστορίας. Αύριο θα φορέσω τα λευκά και μια χειροπέδα στο χέρι για να σύρω την ελευθερία μου σ' ένα φανταστικό γυάλινο κόσμο που κρατάω στα χέρια μου. Ζειν κατά πάθος χωρίς χρέος χωρίς πορεία

Δημόσια Φίλοι Φίλοι (εξαιρούνται οι Γνωστοί) Μόνο εγώ Προσαρμογή Στενοί φίλοι Οικογένεια Δείτε όλες τις λίστες... Περιοχή Αθήνα Γνωστοί Επιστροφή O λίθινος άνδρας της Χοιροκοιτίας χιλιάδες χρόνια ατενίζει το μέλλον που δεν κατανοεί. Τα πόδια του καρφωμένα στο δικό του παρόν. Τα χέρια ανύπαρκτα. Τι να τα κάνει άλλωστε; Δεν έχει τίποτα να λάβει από τα δώρα των αιώνων. Μονάχα το βλέμμα θα ταξιδεύει αόριστα ελπιδοφόρο. Το τετράγωνο σώμα του θα μετριόταν από τον Γερασηνό. Η έννοια του Θεού θα μπλεκόταν στα σύμβολα της Τετράδας. "Μέγιστο θαύμα", "πηγή της Φύσης", δεν έχει σημασία το όνομα. Οι καλαμιές στην Ιεριχώ έπαιζαν με τους τέσσερεις ανέμους και στο κορμί τους πότε Γιώτα ο ήχος πότε Ήτα ο ήχος… Ι Η Ι Η σε φωνάζω στη Γη σου. ADAD ο λαός σου χάθηκε. ΑΜΩΝ σε ποια Μουσεία η μορφή σου λιπαρόθρονη λαμπυρίζει αναίτια στο πέρασμα του χρόνου; SIRE οι ευλογημένοι ποταμοί σου κοκκινίζουν στην παραφροσύνη των νέων ανθρώπων που σε αγνόησαν. Και εδώ θε

Ουράνιες σπείρες ανακάτευαν το καλοκαιρινό αγέρι φιλτραρισμένο στην αρμύρα της θάλασσας. Οι ουράνιες εξισώσεις δεν γράφονται στα μάτια των θνητών. p = m / v Άλλωστε με τη γένεση του Έρωτα αποδέχεσαι και το θάνατο. Η αιωνιότητα αρχέγονο ερωτηματικό. Σαράκι που αποσαθρώνει την έννοια της ύλης. Ο σταυρός του Α Ζ Ω Θ, παιχνίδι στα χέρια του Κούνρατ, διαιωνίζει τη μυστικιστική τάση του νεοφώτιστου αλχημιστή. Ο άχρονος νους αναζητά την αιωνιότητα στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Οδοιπόρος ονειροβάτης στο παιχνίδι της κατανόησης του κόσμου. Κι αλήθεια, ποιό είναι το πραγματικό κόσμημα στην απεραντοσύνη του χάους; Ο πριν την έκρηξη κόσμος, η μεγάλη στιγμή της έκρηξης ή ο μετά την έκρηξη κόσμος; Στα χέρια μου κρατώ μια χούφτα άμμο, τη βυθίζω απαλά στην αγκαλιά της θάλασσας. Καλοκαιρινό παιχνίδισμα με το κύμα και η αυθόρμητη ερώτηση: Κρατάω τίποτα; Μου ανήκει κάτι; Α – Ω Αρχή και Τέλος. Ζ- Θ Ζωή και Θάνατος Ομόκεντροι κύκλοι ύλης και αντι-ύλης. Η Εννεά

                                                              Ιουλιανές νύκτες και οι Αλφόνσιοι Πίνακες σκιαγραφούν τον κυβιστή ζωγράφο του  Σύμπαντος. Με ψάχνω. Με αναζητώ. Προσπαθώ να με ορίσω και ιδρώνω διανύοντας άχρονα χιλιόμετρα. Με το σφουγγάρι του Σύμπαντος σκουπίζω το πρόσωπό μου και κιτρινίζει ρουφώντας όχι μόνο τον ιδρώτα μου αλλά και ολάκερη την αγωνία μου. Ερατοσθένη, εσύ που υπολόγισες το μέγεθος της Γης, πες μου... Πες μου σε ποιά τσέπη χωράει τούτο το γαλάζιο τόπι και αποκάλυψέ μου  ακόμα αν θέλεις κάτι. Την κουβαλώ ή με κουβαλάει; Στο Βόρειο Χάος ο γιός του Άρη απαλλαγμένος από την γήινη μοίρα του, απολαμβάνει το πέταγμά του πάνω από τους ατσαλάκωτους ποταμούς του Σύμπαντος. Ώ! Τί όμορφα σιδερωμένα τούτα τα λευκογάλαζα ποτάμια από το ασκούριαστο ατμοσίδερο του Συμπαντικού Κυβιστή! Κύκνε, σε βλέπω να παίζεις με τους συντρόφους σου. Ο Κηφέας, ο Δράκοντας, η Αλώπηξ, ο Πήγασος, η Σαύρα και η Λύρα. Όλοι μα όλοι, ένας κύκλος. Και συ, γιέ του Άρη

Είναι ο καιρός που το ουράνιο δρεπάνι οριοθετεί τις πλημμύρες του Νείλου. Αμπάϊ, Ατμάρα και συ Λευκέ απ' της Βικτώριας και του Αλβέρτου τις Λίμνες,στείλε τον βρυχηθμό σου πέρα, στους φύλακες του ουρανού. Ο Δούμα(1)  πάντα προστατεύει την Αίγυπτο και τα όνειρα της ερήμου κι αυτό το φως το αρχέγονο που ρέει μέσα στην Κόμη της Βερενίκης. Ποιός υβριστής θα αλλάξει την ιστορία σου δεκάδες φράγματα κι αν φτιάξει;Έ, και; Εδώ το ύδωρ είναι η ίδια η Ιστορία. Στην Ιερουσαλήμ και στην Νετάνια οι βωμοί της νίκης είναι σαθροί. Και εκεί, στο Γιόμ Κιπούρ(2) δεν ξημέρωσε η μέρα της εξιλέωσης. Αλγκιέμπα, Τρίτε του Λέοντα, η σειρά σου τώρα. Σ' ακούω, σε αισθάνομαι αλλά δεν σε βλέπω ακόμα... Απέχω 7,7 έτη φωτός από εσένα. Μου όρισαν το δρόμο του Λύκου και των κορφών.Άκου... μοναχικός ουρλιάζω στο ξημέρωμα για τις κόκκινες ανατολές που φέρνει τώρα ο Απόλλωνας.Ναι, ο πρώτος Άθλος έγινε στη Νεμέα. Ποιός είπε ότι έκλεισε ο κύκλος του Ηρακλή; Μοναχικός λύκος εγώ, Λέοντας της φ

Εκδηλώσεις : Παρουσίαση βιβλίου Σήμερα Τρίτη 17 Μαΐου 2016 και ώρα 20:00 στο Δημοτικό πνευματικό κέντρο «Γιάννης Ρίτσος» στο Αιγάλεω θα παρουσιαστεί η νέα ποιητική συλλογή της Αναστασίας Βούλγαρη «Το φως λιγόστεψε στην άκρη της πόλης» (εκδόσεις Εύμαρος). Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Μαρία Αρβανιτοπούλου, κοινωνική ανθρωπολόγος Βασίλης Κουμής, ποιητής Ανδρέας Μαράτος, ζωγράφος και συγγραφέας. Μουσική: Τραγούδι: Πάνος Λαμπρίδης Πιάνο: Κώστας Τουλούπας Διαβάζουν: Αναστασία Βούλγαρη Πάνος Λαμπρίδης Το βιβλίο προλογίζει ο ζωγράφος και συγγραφέας Ανδρέας Μαράτος, ο οποίος φιλοτέχνησε το εξώφυλλο με το έργο του «Αναμονή ΙΙΙ» και πρόσφερε στο βιβλίο το έργο του «Αναμονή». Λίγα λόγια από την συγγραφέα: Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη. Η εκδήλωση γίνεται υπό την αιγίδα του Δήμου Αιγάλεω Χορηγοί Επικοινωνίας ( Η ΣΦΗΚΑ ) ( Άνεμος Αντίστασης ) ( Πολιτικές και Πολιτισμικές συζητήσεις )

Moναδική, η γνωστή σε όλους μας φωτογραφία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο Παύλος Νιρβάνας που τον απαθανάτισε το 1933, είναι σαν μέσα από την φωτογραφία αυτή να έγραψε ένα ολόκληρο διήγημα. Η ασκητική του μορφή δείχνει να αδιαφορεί για τον φακό. Τί άλλωστε να αποτυπώσει; Ο ίδιος μέσα από την γραφή του είχε αποτυπώσει και είχε καταγράψει τη νοοτροπία μιάς ολόκληρης κοινωνίας, με διαστάσεις προφητικού λόγου. Φαίνεται καθισμένος δίπλα σε ένα μεταλλικό στρογγυλό τραπεζάκι, με μία άδεια καρέκλα δίπλα του. Φαίνεται να είναι μόνος του αλλά δίπλα σε αυτή την ξύλινη καρέκλα, γιά όποιον καταλαβαίνει, βλέπει ότι κάθεται η φοβερή Ασκητική του λόγου του. Μάτια χαμηλωμένα και κλειστά. Ο διάλογος μαζί της είναι έντονος. Στο τραπέζι πάνω δεν υπάρχει ούτε ένα ποτήρι νερό, γιατί ο ίδιος έχει ξεδιψάσει από το ποτήρι των Ιδεών. Από τα ρούχα του αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Παπαδιαμάντης είναι γιός της ιερής λιτότητας. Αδιαφορεί για το τριμμένο κοστούμι του, γιατί το μόνο ρούχο που χαίρεται είναι ο

  ΣΤΑΘΜΑΡΧΕΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ Χαλασμένες ράγες Τι περιμένω εδώ σ' άδειο σταθμό; Επαρχία, εικοσιένας αιώνες, σκιές Λαιστρυγόνες από   του Άκτιου τα μέρη με τρώνε ζωντανό Και συ Πτολεμαία κοιμάσαι γυμνή σε τριμμένο μετάξι απ' του Υδάσπη τα μέρη Τώρα ποιός ξέρει να κρατά στο χέρι πυξίδα να μου δείξει και μένα τι ταξίδια έχω χάσει στων μουσώνων τη σχάση Ξεχασμένος εδώ σ' άδειο σταθμό περιμένω ακόμα έναν άλλο αιώνα να με βρει ζωντανό Με άδεια βαλίτσα ...σπασμένη γκλίτσα και φλογέρας σκοπό Χριστός με ασετυλίνη, μισοφέγγαρη Σελήνη στου Αίμου τη χώρα ψάχνω Θεό Μα η Αυλίδα που βρήκα δεν έχει βωμό Χαλασμένες οι ράγες... και τις έφτιαξα εγώ για φαντάσματα τρένα, που θα με παίρναν από 'δω .............................................. Και απορούν οι αιώνες πώς ακόμα και ζω.... ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ

Μίμης Οικονόμου (η μάνα του Μπελογιάννη) Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν Έλληνας κομμουνιστής, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών και στέλεχος του ΔΣΕ. Εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας. Μάνα με την μαντήλα σου, τα ξέπλεκα μαλλιά σου τον πόνο πως τον άντεξες που είδες τα παιδιά σου και που την βρήκες την στοργή να πεις δεν πειράζει να ΄ναι το αίμα αυτό στερνό, του γιόκα μου που στάζει. Μάνα εσύ που γέννησες τόσα πολλά βλαστάρια κι είχες παιδιά όλο ζωή και στα 'δειχναν κουφάρια Είπες, Να δώσω μια ευχή στα πέρατα, στις μάνες νάνε στερνές στην Λευτεριά του γιου μου οι καμπάνες. Μάνα ο γιος σου πάλεψε να λείψει η δυστυχία Και αγωνίστηκε σκληρά να δει την ευτυχία . Ήθελα γάργαρα νερά στον κόσμο να δροσίζουν Να είναι λέει σαν πουλιά γλυκά να τιτιβίζουν. Ήθελε όλα τα κλαριά ελεύθερα ν’ ανθίζουν να ‘ναι δικές μας οι πλαγιές, οι κάμποι, να καρπίζουν ήθελε νάναι η χαρά σε όλους απλωμένη και η γλυ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ (ΕΛΛΑΔΑ) ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ..... ΙΣΑ ΙΣΑ ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ                                          Τι κι αν η Φθία μου τάχθηκε για Βασίλειο                                          Σε ύδατα ιερά με αναζήτησε το πεπρωμένο μου                                          Την ώρα που από τη θάλασσα η μάνα μου                                          έκλεβε τα δάκρυα                                          τον Απόλλωνα προκαλούσα για δώρο αθάνατο                                          βέλος στην καρδιά της αιωνιότητας                                          Κανένα βήμα πίσω                                          Τούτη η πόλη είναι για Βασιλείς                                          που θα γεράσουν ευτυχισμένοι                                          Και όταν η ώρα φτάσει του ύπνου                                          στους θολωτούς τους τάφους                                          τ

Εκδηλώσεις : Παρουσίαση βιβλίου Αύριο Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016 στις 7:00 μ.μ στον Cafe - Πολυχώρο "Αίτιον"   Τζιραίων 8-10 στην Ακρόπολη, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου (ποιητική συλλογή) της Αναστασίας Βούλγαρη «Το φως λιγόστεψε στην άκρη της πόλης» από τις « Εκδόσεις Εύμαρος » Λίγα λόγια από την συγγραφέα: Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Γιώργος Κασιμάτης, συνταγματολόγος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βασίλης Κουμής, ποιητής Αποσπάσματα των ποιημάτων θα διαβάσουν οι ηθοποιοί: Γιάννης Δρίτσας Ελένη Τζαγκαράκη Σόλο κλασική κιθάρα: Αντώνης Παπαγγελής Τραγούδια του Μιχάλη Τερζή και του Μίκη Θεοδωράκη θα ερμηνεύσουν οι: Σοφία Μιχαηλίδη Ελένη Τζαγκαράκη Μουσική επιμέλεια: O συνθέτης Τερζής Μιχάλης Το βιβλίο προλογίζει ο ζωγράφος και συγγραφέας Ανδρέας Μαράτος, ο οποίος φιλοτέχνησε το εξώφυλλο με το έργο του «Αναμονή ΙΙΙ» και πρόσφερε στο βιβλίο το έργο του «Αναμονή». Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Mikis Theod

                                                                                                                               Τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο στη μουσική του Μίκη. Καθαρά Δευτέρα αύριο και οι περισσότεροι θα βάλουμε να ακούσουμε τους "Χαρταετούς" του Μίκη Θεοδωράκη. Μία μουσική που ξυπνάει τα παιδικά μας όνειρα και κάνει τις ψυχές μας χαρταετούς, που διασχίζουν το φάσμα του ουρανού για την αιώνια κάθαρση. Είναι όμως τόσο απλή η μουσική του Μίκη; Στην αρχαιότητα γιορτάζανε τα Μικρά Διονυσία ή τα λεγόμενα «κατ'αγρούς», προς τιμήν του Ζαγρέα Διόνυσου. Ναι, ο Μίκης γνωρίζει καλά αυτό το κερασφόρο βρέφος με την δυαδικότητα της ζωής και του θανάτου. Σκοτώνεται και τεμαχίζεται από τους Τιτάνες μα η καρδιά του παίρνει ξανά ζωή, μέσα από τον συμπαντικό Δία. Στη μουσική του Μίκη δεν συναντιέται μόνο ο Διόνυσος. Οι Χαρταετοί είναι πολλοί και κάτω απο τη σκιά τους, δύο αρχέγονες μάνες με τα βρέφη στα χέρια. Η Μαία, κρατά τον Διόνυσο και η Κυρ

ΟΙ ''ΘΕΟΙ'' ΤΟΥ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΟΥΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΡΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΝ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΜΑΣ ΕΜΕΙΣ ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΣΤΥΑΝΑΞ Σκαμάνδριε, η πύλη της τύχης απ’ τους θεούς ανοίγει Χαιρέτα τον γεννήτορά σου Αύριο και ‘συ τη μοίρα του θ’ αγγίξεις Η πύλη της τύχης από τους θεούς ανοίγει Μα οι θνητοί κρατάνε τα κλειδιά ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ

Ο σύριος ποιητής Adonis (ψευδώνυμο του Ali Ahmad Said Esber) θεωρείται ο μεγαλύτερος σύγχρονος άραβας ποιητής. Παρόλα αυτά στα περισσότερα αραβικά κράτη είναι απαγορευμένος και τον διαβάζουν κρυφά. Αυτές τις μέρες αναρωτιόμουν τι θα έλεγε σήμερα για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα του τη Συρία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ… Πριν από αρκετά χρόνια είχα την τύχη να τον γνωρίσω και να του πάρω συνέντευξη για το «Έψιλον» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Την αναζήτησα στο αρχείο μου για να θυμηθώ τι έλεγε τότε και αποφάσισα να την αναδημοσιεύσω εδώ. Μάλλον και σήμερα θα έλεγε πάλι ότι «Οι ποιητές δεν μπορεί παρά να είναι ενάντια σε κάθε πόλεμο» και θα επέμενε ότι «Η αλήθεια ήταν πάντα, σε κάθε εποχή, περιθωριακή». Ο ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ADONIS “ΜΟΝΟ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟ ΔΙΑΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ” Η ποίησή του είναι απαγορευμένη σε πολλά αραβικά κράτη, αλλά τον διαβάζουν κρυφά. Δηλώνει άθεος, καταδικάζει τον φονταμενταλισμό και πιστεύει πως μόνον η κακή ποίηση μπορ