ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
Πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση βρίσκεται ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος.
Πίσω από
τη μεγάλη Επανάσταση των Μπολσεβίκων κατευθύνει ο Πούσκιν και ο Μαρξ.
Στο κέντρο της μεγάλης Επανάστασης των Ελλήνων στέκεται ο Σολωμός και ο
Κάλβος. Κι αν θέλετε ως αρχέτυπο της περίπτωσης στην κορυφή των Μηδικών
κάθεται ο Αισχύλος και η αττική τραγωδία, όπως στην κορυφή του Ολύμπου
είναι θρονιασμένος ο ύπατος των θεών.
Μ’ αυτά τα παραδείγματα - σύμβολα δοκιμάζω να δείξω ότι η λογοτεχνία σε κάθε εποχή είναι όχι απλά το κάτοπτρο αλλά ο γεωργός και ο γεωμέτρης των κοινωνιών.
Ο Σόλων ο Αθηναίος που οραματίστηκε και αρχιτεκτόνησε την ωραιότερη μορφή οργάνωσης των κοινωνιών, τη δημοκρατία, στη βάση του υπήρξε ένας μεγάλος ποιητής ελεγειών. Τους ίδιους μάλιστα τους πυρήνες της δημοκρατίας, τα «σεμνά θέμεθλα», όπως τα ονομάζει, μας τους έδωκε μέσα στις ελεγείες του.
Η αληθινή τέχνη δεν είναι λέξεις ή χρώματα ή ήχοι που τα ορδινιάζουν οι καλλιτέχνες, τα εξευρίσκουν δηλαδή, τα συντάσσουν και τα χωροθετούν, για να εικονίζουν της διάνοιας και της φαντασίας τους τα γεννήματα.
Η αληθινή τέχνη είναι η όρθωση του νου και της πράξης του ανθρώπου σε μορφές και συντελείται με πειθαρχία και με αναγκαιότητα προκειμένου να δηλώσει τρία πράγματα. Την καταγωγή του ανθρώπου από το ανιχνήλατο άδυτο της φύσης. Την ερμηνεία και την κατακύρωση της πορείας του της γρήγορης και της φωτερής, από τη γέννηση ως το θάνατό του.
Και τα οράματά του για την ευδόκιμη συνεργασία του με τους νόμους της φύσης προκειμένου να’ χει ιλαρό και ευοίωνο το μέλλον του χρόνου.
Με άλλα λόγια, τα ίχνη του ανθρώπου επάνω στην πορεία της ιστορίας είναι τα ορθώματα της λογοτεχνίας.
Και σαν δημιουργές αιτίες και σαν ανεξίτηλες υποτυπώσεις. Η εμπροσθοφυλακή του Αλέξανδρου του Μακεδόνα στην κατάκτηση της Ασίας ήταν η Ιλιάδα του Ομήρου. Και αν ο μεγάλος Οκταβιανός Αύγουστος, που έγραψε την ιστορία του πάνω στο δέρμα της γης, χωρίς τα μορφώματα του Βιργίλιου και του Τάκιτου θα είχε γράψει το όνομά του στα νερά. Αυτό το βαρύ σημάδεμα της πορείας του ανθρώπου στην ιστορία μέσα από τις λέξεις των ποιητών ο Φρειδερίκος Νίτσε το περιέγραψε μ΄ ένα τρόπο αμίμητο: «τα πιο ήσυχα λόγια φέρνουν τις καταιγίδες. Σκέψεις που περπατούν με τα πατήματα των περιστεριών κυβερνούν τον κόσμο».
Και το αποτέλεσμα του έργου των ποιητών, το ανεξίτηλο και το μόνιμο, ένας άλλος μεγάλος ποιητής ο Φρειδερίκος Χαίλντερλιν το καταδήλωσε με τρόπο ανάλογα ανεξίτηλο και μόνιμο: «Και ό,τι μένει, οι ποιητές το ιδρύουν».
Μιλώ για την αληθινή λογοτεχνία. Και τη δημιουργική της επίδραση στις κοινωνίες και την ιστορία. Γιατί, ατυχώς, στους τριακόσιους λογοτέχνες μόνον οι τρεις είναι που φύλαξαν την αποστολή τους σ’ αυτή την περιωπή. Οι άλλοι βλάπτουν. Είναι αυτοί που κάποιος πολιτικός ορθά τους ονόμασε «λαπάδες».
Κηφισία 1997
ΠΗΓΗ:http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=60&Itemid=61
Πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση βρίσκεται ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος.
Πίσω από
τη μεγάλη Επανάσταση των Μπολσεβίκων κατευθύνει ο Πούσκιν και ο Μαρξ.
Στο κέντρο της μεγάλης Επανάστασης των Ελλήνων στέκεται ο Σολωμός και ο
Κάλβος. Κι αν θέλετε ως αρχέτυπο της περίπτωσης στην κορυφή των Μηδικών
κάθεται ο Αισχύλος και η αττική τραγωδία, όπως στην κορυφή του Ολύμπου
είναι θρονιασμένος ο ύπατος των θεών.Μ’ αυτά τα παραδείγματα - σύμβολα δοκιμάζω να δείξω ότι η λογοτεχνία σε κάθε εποχή είναι όχι απλά το κάτοπτρο αλλά ο γεωργός και ο γεωμέτρης των κοινωνιών.
Ο Σόλων ο Αθηναίος που οραματίστηκε και αρχιτεκτόνησε την ωραιότερη μορφή οργάνωσης των κοινωνιών, τη δημοκρατία, στη βάση του υπήρξε ένας μεγάλος ποιητής ελεγειών. Τους ίδιους μάλιστα τους πυρήνες της δημοκρατίας, τα «σεμνά θέμεθλα», όπως τα ονομάζει, μας τους έδωκε μέσα στις ελεγείες του.
Η αληθινή τέχνη δεν είναι λέξεις ή χρώματα ή ήχοι που τα ορδινιάζουν οι καλλιτέχνες, τα εξευρίσκουν δηλαδή, τα συντάσσουν και τα χωροθετούν, για να εικονίζουν της διάνοιας και της φαντασίας τους τα γεννήματα.
Η αληθινή τέχνη είναι η όρθωση του νου και της πράξης του ανθρώπου σε μορφές και συντελείται με πειθαρχία και με αναγκαιότητα προκειμένου να δηλώσει τρία πράγματα. Την καταγωγή του ανθρώπου από το ανιχνήλατο άδυτο της φύσης. Την ερμηνεία και την κατακύρωση της πορείας του της γρήγορης και της φωτερής, από τη γέννηση ως το θάνατό του.
Και τα οράματά του για την ευδόκιμη συνεργασία του με τους νόμους της φύσης προκειμένου να’ χει ιλαρό και ευοίωνο το μέλλον του χρόνου.
Με άλλα λόγια, τα ίχνη του ανθρώπου επάνω στην πορεία της ιστορίας είναι τα ορθώματα της λογοτεχνίας.
Και σαν δημιουργές αιτίες και σαν ανεξίτηλες υποτυπώσεις. Η εμπροσθοφυλακή του Αλέξανδρου του Μακεδόνα στην κατάκτηση της Ασίας ήταν η Ιλιάδα του Ομήρου. Και αν ο μεγάλος Οκταβιανός Αύγουστος, που έγραψε την ιστορία του πάνω στο δέρμα της γης, χωρίς τα μορφώματα του Βιργίλιου και του Τάκιτου θα είχε γράψει το όνομά του στα νερά. Αυτό το βαρύ σημάδεμα της πορείας του ανθρώπου στην ιστορία μέσα από τις λέξεις των ποιητών ο Φρειδερίκος Νίτσε το περιέγραψε μ΄ ένα τρόπο αμίμητο: «τα πιο ήσυχα λόγια φέρνουν τις καταιγίδες. Σκέψεις που περπατούν με τα πατήματα των περιστεριών κυβερνούν τον κόσμο».
Και το αποτέλεσμα του έργου των ποιητών, το ανεξίτηλο και το μόνιμο, ένας άλλος μεγάλος ποιητής ο Φρειδερίκος Χαίλντερλιν το καταδήλωσε με τρόπο ανάλογα ανεξίτηλο και μόνιμο: «Και ό,τι μένει, οι ποιητές το ιδρύουν».
Μιλώ για την αληθινή λογοτεχνία. Και τη δημιουργική της επίδραση στις κοινωνίες και την ιστορία. Γιατί, ατυχώς, στους τριακόσιους λογοτέχνες μόνον οι τρεις είναι που φύλαξαν την αποστολή τους σ’ αυτή την περιωπή. Οι άλλοι βλάπτουν. Είναι αυτοί που κάποιος πολιτικός ορθά τους ονόμασε «λαπάδες».
Κηφισία 1997
ΠΗΓΗ:http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=60&Itemid=61
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου