ENA MAXAIΡΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝΕ ΤΑ ΤΡΑΜ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ... ΝΤΑΡΑΝΤΑΤΑΜ…. ΝΤΑΡΑΝΤΑΤΑΜ…





Του Σωτήρη Μπότα

Ωρες δύσκολες για την Ελλάδα αλλά ποιό ρολόι και ποιοί λεπτοδείκτεμας έφεραν ως εδώ; 
Δύσκολο το ερώτημα. Γιατί ο οροδείκτης και ο λεπτοδείκτης για να κινήσουν τον κυκλικό τους δρόμο, κάποιος πρέπει να κουρδίσει τα ελατήρια του ρολογιού.
Φτάσαμε ως εδώ και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει την όλη πορεία.
Είμαστε σαν τους μελλοθάνατους που τους ξυπνάνε από το κελί, τους βάζουν σε ένα φορτηγό, δεν τους λένε πού τους πηγαίνουν, τους περνάνε μέσα από ένα όμορφο δάσος, αυτοί χαίρονται για την βόλτα, αλλά ο τοίχος τους περιμένει…


Έτσι, δυστυχώς, κάθε φορά η Ελλάδα φτάνει στον μεγάλο τοίχο της Καισαριανής, για να ασκηθούν στο στήθος της άεθνοι φαντάροι.
Γιατί μας έχουν στον στόχο; Γιατί χωρίς να είμαστε εθνικιστές, κατορθώσαμε και δώσαμε την ελληνικότητα στα φυτώρια του κόσμου, για να γεννηθούν τα δάση του πολιτισμού και αυτό ενόχλησε.
Και το τρωτό σημείο της Ελλάδος;
Οι Έλληνες......


Μπορούσανε από την Ελευθερία της Πνύκας να στήνουν με το παραμικρό αρένες έριδος. Ακόμα και οι θεοί έριζαν για το ποιός είναι ο καλύτερος. Είναι γνωστός ο μύθος με το Μήλο των Εσπερίδων. Αυτό το ανέλυσαν καλά οι εχθροί μας και ξέροντας ότι η χώρα μας δεν έχει σύνορα γιατί είναι  μία κοιτίδα και ένα μαιευτήριο πολιτισμού, και θέλησαν να την ελέγξουν.

Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Οθωμανική κυριαρχία, Επανάσταση, όλα σε μία γραμμή αιώνων.  Ένας διάδρομος με ταρτάν μικρών αποστάσεων, που ο τερματισμός κρατάει χιλιετηρίδες.
Ποιος τερματισμός όμως;  Τι πρέπει να τελειώσει; Και ποιος πρέπει να είναι ο νικητής;
Το ερώτημα είναι πολιτικό και ο μόνος πολιτικός που θα έπρεπε να απαντήσει σε αυτή την χώρα, είναι ο πολίτης Λαός. Αλλά οι Κασσάνδρες έβαλαν τον μανδύα των κομμάτων και στεφανώθηκαν με το σχήμα της Βουλής, για να πλαστογραφήσουν την έννοια της Δημοκρατίας και να πείσουν ένα Λαό ολόκληρο ότι οι σκιές στον απέναντι τοίχο είναι η φωτεινότητα του ήλιου.
Μικρό κράτος. Μικρή χώρα. Όλο το έθνος σε μία χούφτα. Αλλά δυστυχώς αυτή η παλάμη που κρατούσε το έθνος είχε πάντα ένα πρόβλημα. Τσακωνόντουσαν μεταξύ τους τα δάχτυλά της και δεν μπορούσαν να κρατήσουν μέσα τους το έθνος. Πάντα σε αυτή την χώρα φρόντιζαν οι φίλοι «σωτήρες» να έχουν τους δικούς τους ανθρώπους να τους αγαπάει ο Λαός και να τους πιστεύει.  Με μία διαφορά: οι «σωτήρες» αυτοί έπρεπε μεταξύ τους να είναι διαφορετικοί, για να μην είναι ενωμένος ο Λαός. Και όπου υπάρχουν πολλοί προφήτες, χάνεται η προφητεία. Νεοσύστατο κράτος, διχασμοί, προστάτηδες δυνάμεις, μία χώρα στα σπάργανα. Η παιδεία θαμμένη στα προγονικά χώματα. Πρέπει πρώτα να χορτάσει ο Λαός και μετά όλα τα άλλα. Έργα, ανοικοδόμηση, νομοθεσίες και Συντάγματα. Πρέπει να γίνει ισχυρό το κράτος και  μετά όλα τα άλλα. Δυαδικό το πρόβλημα και έπρεπε πάντα ο ζυγός να μην ισορροπεί, για να έχουν λόγο αυτοί που χάρισαν τον ζυγό στο κράτος. Τι πραγματικά ήθελαν να ζυγίσουν; Αυτά που εμείς δεν μπορούσαμε να τα μετρήσουμε με τα γραμμάρια της οκάς. Την πολιτισμική μας κληρονομιά, τον ορυκτό πλούτο και τα ενεργειακά μας πεδία. Όλα αυτά σε μία χώρα που είχε την τύχη της ατυχίας να οσφρύζεται το θειάφι των ηφαιστείων στον μεγάλο κρατήρα των Βαλκανίων. Και ο Λαός να κυνηγά τεχνητά όνειρα. Ένα σπίτι, ένα μεροκάματο, μία αξιοπρεπή διαβίωση. Όχι, ο ίδιος δεν πρέπει να συμμετέχει στην δημοκρατία τους, πρέπει να ψηφίζει, πρέπει να χειροκροτάει, πρέπει να ελπίζει, αλλά να μην συμμετέχει. Και ανάμεσα από ευημερίες και χρεωκοπίες, γνώριζε ότι το έθνος έχει μία τρύπια τσέπη, που την ράβουν πάντα με δανεικές κλωστές.
Κατά την περίοδο της «ευημερίας», μικρονοικοκυραίοι σταυροκοποιόντουσαν για ό,τι είχανε στην τσέπη και αδιαφορούσαν αν όλοι μαζί απολάμβαναν το ίδιο. Ήταν στιγμές που αυτή η αδιαφορία γινόταν μαστίγιο για όλη την κοινωνία. Άλλα δε βαριέσαι, αδελφέ, εμείς να είμαστε καλά. Και ο Μανώλης Αναγνωστάκης γράφει :

Νεκρός κείτονταν μες στο δρόμο
βαθειά βαθειά στην πλάτη το μαχαίρι
κανείς δεν άπλωσε το χέρι
κανείς δεν πάτησε το Νόμο.


Ποιος ήταν ο νεκρός; Ποιό ήταν το μαχαίρι στην πλάτη; Ποιός δεν άπλωσε το χέρι για βοήθεια;  Ποιός δεν χειρίστηκε τους νόμους; Έχουμε το σθένος να απαντήσουμε;
Ώ αγαπητέ κύριε Αναγνωστάκη, τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.



Κλείσαν τα μαγαζιά οι γειτόνοι
και τα μαζέψαν μάνι μάνι
σκορπίσαν όλοι από το σεργιάνι
άλλωστε πήρε να νυχτώνει.

Έχουμε σπίτι, έχουμε γυναίκα και παιδιά, πρέπει να βιαστούμε να γυρίσουμε πίσω. Η οικογενειακή θαλπωρή, κύριε Αναγνωστάκη, δεν χαλιέται εύκολα. Άλλωστε πήρε να νυχτώνει τώρα και ούτε ξέρουμε κάν το όνομα του νεκρού.

Στου φαναριού το φως γυαλίζει
το κάθετο λεπτό λεπίδι
αδιάφορο πελώριο φίδι
το τραμ περνά και κουδουνίζει.

Πάντα οι λεπίδες στα φονικά της Ιστορίας, γυαλίζανε σαν τα τεχνητά φώτα των φαναριών. Ποιος νοιάζεται άλλωστε για τις δολοφονίες και μάλιστα όταν ο νεκρός είναι άγνωστός μας;
Το τραμ, κύριε Αναγνωστάκη, περνά, κουδουνίζει και είπαμε, η οικογενειακή θαλπωρή δεν χαλιέται με τίποτα.

2016. Πού είμαστε; Ποιοί είμαστε;  Πού πάμε;


Κύριε Αναγνωστάκη, ποιός είναι ο νεκρός;
Έχει όνομα. Ήταν ένας από εμάς. Ποιός τον σκότωσε; Πρέπει να φωτιστεί αυτό το έγκλημα μέσα στη νύχτα.
Και ο Μίκης Θεοδωράκης βάζει τον μουσικό του ήλιο στους στίχους του Ποιητή. Γιατί ο Μίκης δεν είναι συνθέτης, ο πολιτικός, ο πολίτης της Ελλάδος, που η μουσική του μπαγκέτα δουλεύει σαν την κόσα και σταχυολογεί τις ανάγκες του έθνους με προσοχή, μία μία.

Γι’ αυτό η μουσική του δεν έχει Δεξιούς και Αριστερούς αλλά Έλληνες. 
Και για να μην υπάρξει ο νεκρός με το μαχαίρι στην πλάτη, καλεί όλους τους Έλληνες να χορέψουν ενωτικά, γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να έχει συνέχεια το Έθνος.


Το βήμα προδοσίας στο Καστελλόριζο, είναι η σταγόνα στο ποτήρι που ξεχείλισε. Τα κόμματα σε σηψαιμικό σοκ προσπαθούν ακόμα και τώρα να μετατρέψουν την Ελλάδα σε κρανίου τόπο.
Για να μην περνάνε τα τραμ σε ρυθμούς νταραντατάμ, ας κάνουμε ένα βήμα.



Ο Λαός στην εξουσία με πατριωτική και ταξική συνείδηση, γιατί τα ξένα κονσόρτσια είναι τα κοράκια που περιμένουν το νεκρό σώμα της Ελλάδος

 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΙΟΤΙΜΑ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ''ΝΕΚΥΙΑ''