TO MAOYTXAOYZEN, TO MIKΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

2016 φωνές περιρρέουν τους δρόμους της ανθρωπότητας.
Πολύ θειάφι έχει μπερδευτεί στο οξυγόνο μας και ο πόλεμος κατασκηνώνει στις πλατείες του κόσμου.
Πόσο αίμα αθώων ακόμα θα μετατρέπεται σε χρυσάφι για τα χρηματοκιβώτια των ισχυρών;
Χρειάζεται ένα μήνυμα, χρειάζεται μία ηχηρή απάντηση.
5 Μαϊου 1945. Το αμερικανικό τανκ ρίχνει την πύλη του Μαουτχάουζεν, ένα κολαστήριο του ναζισμού, ένα κολαστήριο του πολέμου, που έχασαν τη ζωή τους 100.000 αθώες ψυχές.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είκοσι χρόνια σχεδόν μετά, θα γράψει. Θα γράψει την βιωματική του εμπειρία, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για την ζωή του στο κολαστήριο.
Έτος 1963. Και ο Ποιητής στήνει την δικιά του πύλη πάνω στα ερείπια του πολέμου.
Μνήμες - έρωτας - ειρήνη - αντιπολεμική κραυγή τα υλικά.
Και ο Μίκης Θεοδωράκης αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα να τα δομήσει με τη μουσική του και να τα κατεβάσει στον κόσμο.



Έτσι το 1966 γεννιέται το Συμφωνικό μουσικό Έργο “Μαουτχάουζεν”.
Μοναδικά αντιπολεμικά τραγούδια, στους αιώνες, μία μουσική που θα ακουστεί στα πέρατα της γης από τις καλύτερες
Συμφωνικές ορχήστρες της Αμερικής, της Ευρώπης και του Ισραήλ και όχι τυχαία ο Ισραηλινός λαός το θεώρησε από την πρώτη στιγμή δεύτερο Εθνικό του Ύμνο.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το Έργο ακούστηκε και το 2003 έπειτα από την ανατροπή των Ταλιμπάν  όταν ο Αφγανικός στρατός εισέβαλλε στην Καμπούλ. Τότε πάνω σε ανοιχτά στρατιωτικά φορτηγά στρατιώτες και λαός τραγουδούσαν στη γλώσσα τους τον “Αντώνη”, ένα μουσικό κομμάτι από το έργο “Μαουτχάουζεν”

του Μίκη Θεοδωράκη σαν να επρόκειτο για τον Εθνικό τους Ύμνο.
Μα ναι, η αντιπολεμική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη είναι ο Εθνικός Ύμνος όλων των λαών. Και ο Μίκης είναι η ζωντανή μυθιστορία των Ελλήνων, μία μυθιστορία που θέλει τους γιούς του Άρη, αν και θεωρητικά αθάνατους, να πεθαίνουν πάντα.
                                                                                                            

Ο Ασκάλαφος, ο Ιαλμένης, ο Κύκνος, ο Οινόμαος, ο Θέστιος, ο Φόβος, ο Δείμος (όλοι αυτοί οι γιοι του θεού Άρη )πεθαίνουν με την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Και εδώ συμβαίνει κάτι μαγικό: η τελευταία γέννα κόρη του Άρη και μοναδική αθάνατη, λέγεται Αρμονία που παραδόθηκε ως θείο δώρο στα χέρια του Μίκη, γιατί κατόρθωσε με τη μουσική του να θρυμματίσει τους αρηίφιλους χαλκούς που μαστίζουν τον κόσμο μας.

Και ο Μίκης ήρθε η ώρα να παραδώσει αυτή την Αρμονία στα σίγουρα χέρια του Στέφανου Κορκολή, που το όνομά του σημαίνει εκείνος που στέφεται από το φως.

 Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Καλοκαίρι στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου θα ξανακουστεί η μουσική του “Μαουτχάουζεν” σε μία μεταγραφή του Στέφανου Κορκολή για πιάνο και φωνή, κάτω από το συμβουλευτικό βλέμμα του μεγάλου μας Ορφέα- Μίκη Θεοδωράκη.

Όχι, δεν είναι διασκευή, είναι ένας Παράλληλος, που διαπερνά τον ίδιο μουσικό ωκεανό, που δημιούργησε ο Μίκης. Ένα άλλο ταξίδι με την ίδια πυξίδα του έρωτα, της ελπίδας, της ειρήνης, της αντιπολεμικής κραυγής.

1 και 2 Ιουλίου ο Στέφανος θα μας χαρίσει αυτό το φωτεινό ταξίδι μέσα στη νύχτα στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου. Άλλωστε ο Αστερισμός του Νότιου Στέφανου είναι ορατός από την Ελλάδα μόνο μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού και αυτός ο αστερισμός δεν θα είναι ο μόνος ορατός τις δύο νύχτες της μικρής Επιδαύρου...

Ο Αντισθένης λέει “Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις”.Όχι, δεν γνώριζε προσωπικά την Σοφία Μανουσάκη και όμως είναι σαν η φράση του να γράφτηκε γι’ αυτήν.

ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ

 Άρωμα το επίθετό της και μία Σοφία σπάνια που διαπερνά τις δύο δεκαετίες της ζωής της.
Θα είναι ο δεύτερος Αστερισμός που θα φέγγει δίπλα από τον Νότιο Στέφανο.
Γι’ αυτόν τον Αστερισμό η αγαπημένη μας Μαρία Φαραντούρη έχει πει πως είναι το απόλυτο μουσικό όργανο.





Και όλα αυτά γίνονται δίπλα στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου, ένα Ασκληπιείο που θα λειτουργήσει και πάλι για να επουλώσει τις πληγές του πολέμου που μαστίζουν τον κόσμο μας.
Και ας μην ξεχνάμε ότι η μικρή σκηνή της Επιδαύρου ήρθε στην επιφάνεια ύστερα από τις ανασκαφικές προσπάθειες της Αρχαιολόγου Ευαγγελίας Πρωτονοτάριου- Δεϊλάκη, το 1971.
Η Εύα μπορεί να είναι τώρα στις μεγάλες κερκίδες του ουράνιου Ελληνικού Θεάτρου αλλά αυτές τις δύο μέρες θα είναι μαζί μας, ανάμεσα στον Στέφανο και την Σοφία, απέναντι από τον Μίκη και τον κόσμο και θα τραγουδάει μαζί μας.
Θα τραγουδάει γιατί το Ασκληπιείο του κόσμου γιατρεύει τις πληγές μας με την μουσική.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ